Mesaj Sayısı
Konular
Kayıt tarihi
NerdenBurnout: Paradise geçen aylarda konsollara
çıkmıştı bildiğiniz gibi. 2001 yılından beri efsane Burnout serisi konsollarda zaten. Bu yıl kritik bir karar
alan EA, son oyunların PC kullanıcılarının zevkine de sundu. Bakalım,
başarılı bir oyun mu.
Aslında Burnout: Paradise’ı iki farklı oyun
gibi değerlendirmek gerekiyor. Birincisi, tekli oyuncu. İkincisi ise,
çoklu oyuncu seçenekleri. Tekli oyuncu seçeneği anlamsız, amaçsız ve
sıkıcı ama bu demek değildir ki, oyun da çok kötü. Hayır, Paradise’ın asıl olayı çoklu oyuncuda.
Oyuna “Ultimate Box” sıfatını veren özelliklerin başında, motorsiklet
kullanma özelliği geliyor. Her ne kadar motorsiklet kullanmak, araba
kullanmakdan daha zor olsa da, verdiği hız hissi bakımından oldukça
zevkli. “Ultimate Box” içinde bulunan “Cagney Box” ise iki yeni araba ve
üç yeni online moda ev sahipliği yapıyor(oyunda bulunan modlar, fazlası
değil.) Ayrıca eklenen gece-gündüz döngüsü de, “Ultimate Box”un nimetlerinden.
Oyunun amacı oldukça basit. Paradise şehrine
girdikten sonra, size oyun boyunca eşlik edecek olan radyo dj’yi arkadaş
karşılıyor. Oyun ile ilgili kısa bir bilgi aldıktan sonra, size ilk
hurda arabanızı veriyorlar. Hurda ki, ne hurda. Burnout evreninden, havalı tamponlar, jantlar beklemek
büyük bir hata zaten. Oyunun düzeni “kaza” üzerine kurulu olduğu için,
her ne kadar arabanızı yenileseniz bile iki dakikaya kalmadan ağzı yüzü
dağılıyor. Burnout’u
İlk arabamızı sahip olduktan sonra, bir tamirciye gitmemiz isteniyor. Bu
tamirci mantığı basit çalışıyor; tamirciye son hız, araban hiçbir
bekleme olmadan tamir olsun, son hız çık. Aynı mantık benzin
istasyonlarında da çalışıyor. Arabamızı tamir ettikten sonra girmek için
yarış arıyoruz. bir güzelliği, NFS gibi kasım bir senaryoya
sahip olmaması. “Oy hacı, aralarına sız da bilgi topla, andırkavır
takıl” gibi bir durumumuz yok. Peki ya Paradise şehrinin amacı nedir?
Cevap basit; yıkım ve hız. Zaten sokaklarda size karışan kimse yok. Ne
polis ne başka bir güç. Tek düşmanınız, rakipleriniz.Paradise
Oyunda sırf yarış yok tabi ki. Zaten şehrinde yarışlar
kavşaklardan yapılıyor. Neredeyse şehrin bütün kavşaklarında yarış ve
atraksiyon(buna sonra değineceğiz) imkanı var. Bir kavşağa geldikten
sonra, aynı anda –varsayılan ayarlarda- yukarı ve aşağı ok tuşlarına
basarsak, yarışa dahil oluyoruz. Burnout’un diğer
yarış oyunlarından farkını, az önce bahsettiğim atraksiyonlar
oluşturuyor. Bu atraksiyonlar, “Stunt”, “Road Rage” ve “Marked Man” den
oluşuyor. Stunt race de amacımız, bize verilen süre zarfında akrobasi
hareketleri yaparak, istenilen puana ulaşmak. Boruların içinden geçmek,
zıplamak, tabela kırmak, boost basmak, drift gibi atraksiyonlar bize
puan kazandırıyor. Yalnız, oyun hızlı aktığı için, etraftaki rampaları,
tabelaları görmek oldukça zor oluyor.
Road Rage modunda ise, elimizdeki arabanın bir üst modelini almaya
çalışıyoruz. Bu yarışlara katılmak için, elimizdeki arabaya uygun
kavşağı bulmamız gerekiyor. Yarışa katılıp, kazanırsak ödül olarak
elimizdeki arabanın bir üst modeli bize veriliyor.
Son olark Marked Man modu var. Bu mod, yarış mantığı ile çalışıyor; a
noktasından b noktasına gitmek ama bu sefer peşimizde bize
“takedown”(rakibinizi yolda sıkıştırdınız ve ani bir direksiyon kırma
ile duvara yapıştırdınız, bravo takedown yaptınız.) yapmak isteyen “kötü
adamlar” var. Bu araçlar, biz bitiş noktasına ulaşmadan takedown yapmak
için can ve başları ile çalışıyorlar.
Bu modlarda yarışmak için, çeşitli arabala kategorileri var; Stunt,
Speed ve Agression. Stunt arabaları, isminden de belli olacağı gibi,
akrobasi hareketlerini yapmak için kullanılıyor. Speed kategorisine
giren arabalar ise, diğer arabalara göre daha dayansız ama daha
hızlılar. En son olarak da, Agression arabaları geliyor. Bu arabalar,
diğerlerine göre daha yavaş ama daha güçlüler. Özellikle takedown için
ideal araba tipi.
Burnout: Pardise'ı diğer yarış oyunlarından
ayıran en önemli özellik, hız. Arabalarımızla maksimum hıza çıkmak için
boost kullanmalıyız. Boost, bildiğimiz nitro ile aynı mantıkta
çalışıyor. Her araba tipinin kendine has boost kazanma şekli var.
Agression arabaları, rakiplerini takedown yaparak, Stunt arabaları ile
akrobatik hareket yaparak boostunu dolduruyor.
Eh, tamam güzel. Yaklaşık 40’ın üzerinde araba var, gezebileceğimiz sıkı
bir şehir, kısıtlama yok ama ne yazık ki tekli oyuncu bir süre sonra
bayıyor. En sonunda insan ister istemez kendini çoklu oyuncu modunda
buluyor, işte asıl Paradise’ı burada görüyoruz.
ESC’e basıp menülerden çoklu oyuncuyu seçiyoruz ve kendimizi 8 oyuncu
ile –en fazla- deli gibi yarış yaparken buluyoruz.Herhangi bir odaya
katıldığımız zaman, herhangi bir bekleme süresi olmadan direk olarak
çoklu oyuncu seçeneği aktif oluyor. Herkes yarış öncesi serbest takılma
hakkına sahip, buna “Freeburn” deniliyor. Oyunun en zevkli yerlerinden
biri de bu zaten. Bu modda herkes Paradise
şehrinde serbest olarak geziyor, birbirine takedown yapmaya çalışıyor,
çeşitli rekorlar kırmaya çalışıyor(“en uzun süre ters şeritten gitme”,
“en uzun atlayışı yapma” gibi). Oyuncu sayısı dolduğunda ise, yarış
başlıyor.
Oyunun grafiklerinin, konsol versiyonlarına nazaran daha kötü
gözüktüğünü rahatlıkla söyleyebilirim. Ayrıca nedenini anlayamadığım bir
şekilde, hasar modellemeleri de elden geçirilmiş. Hayır, iyileştirmek
için değil, daha da basitleştirmek için. Konsol versiyonlarında harika
gözüken grafikler ve hasar modellemeleri, PC’de hayal kırıklığına
uğrattı beni. Aynı hayal kırıklığını oyunun müziklerinde de yaşadım.
Avril Lavigne'den "Girlfriend" ve Guns 'N Roses'dan "Paradise City"
haricindeki bütün şarkılar ayrı bir rezalet. Olmadı Criterion.
Burnout: Paradise, iyi bir oyun. Her ne kadar
tekli oyuncu seçeneği, bir süre sonra sıksa da, çoklu oyuncu desteği
ile harika bir yere gelebilir.Ne olursa olsun, ne kadar eksikleri de
olursa olsun, Paradise şehri, hız ve
adrenalin severler için vazgeçilmez bir yer... en azından çoklu
oyuncusu.
çıkmıştı bildiğiniz gibi. 2001 yılından beri efsane Burnout serisi konsollarda zaten. Bu yıl kritik bir karar
alan EA, son oyunların PC kullanıcılarının zevkine de sundu. Bakalım,
başarılı bir oyun mu.
Aslında Burnout: Paradise’ı iki farklı oyun
gibi değerlendirmek gerekiyor. Birincisi, tekli oyuncu. İkincisi ise,
çoklu oyuncu seçenekleri. Tekli oyuncu seçeneği anlamsız, amaçsız ve
sıkıcı ama bu demek değildir ki, oyun da çok kötü. Hayır, Paradise’ın asıl olayı çoklu oyuncuda.
Oyuna “Ultimate Box” sıfatını veren özelliklerin başında, motorsiklet
kullanma özelliği geliyor. Her ne kadar motorsiklet kullanmak, araba
kullanmakdan daha zor olsa da, verdiği hız hissi bakımından oldukça
zevkli. “Ultimate Box” içinde bulunan “Cagney Box” ise iki yeni araba ve
üç yeni online moda ev sahipliği yapıyor(oyunda bulunan modlar, fazlası
değil.) Ayrıca eklenen gece-gündüz döngüsü de, “Ultimate Box”un nimetlerinden.
Oyunun amacı oldukça basit. Paradise şehrine
girdikten sonra, size oyun boyunca eşlik edecek olan radyo dj’yi arkadaş
karşılıyor. Oyun ile ilgili kısa bir bilgi aldıktan sonra, size ilk
hurda arabanızı veriyorlar. Hurda ki, ne hurda. Burnout evreninden, havalı tamponlar, jantlar beklemek
büyük bir hata zaten. Oyunun düzeni “kaza” üzerine kurulu olduğu için,
her ne kadar arabanızı yenileseniz bile iki dakikaya kalmadan ağzı yüzü
dağılıyor. Burnout’u
İlk arabamızı sahip olduktan sonra, bir tamirciye gitmemiz isteniyor. Bu
tamirci mantığı basit çalışıyor; tamirciye son hız, araban hiçbir
bekleme olmadan tamir olsun, son hız çık. Aynı mantık benzin
istasyonlarında da çalışıyor. Arabamızı tamir ettikten sonra girmek için
yarış arıyoruz. bir güzelliği, NFS gibi kasım bir senaryoya
sahip olmaması. “Oy hacı, aralarına sız da bilgi topla, andırkavır
takıl” gibi bir durumumuz yok. Peki ya Paradise şehrinin amacı nedir?
Cevap basit; yıkım ve hız. Zaten sokaklarda size karışan kimse yok. Ne
polis ne başka bir güç. Tek düşmanınız, rakipleriniz.Paradise
Oyunda sırf yarış yok tabi ki. Zaten şehrinde yarışlar
kavşaklardan yapılıyor. Neredeyse şehrin bütün kavşaklarında yarış ve
atraksiyon(buna sonra değineceğiz) imkanı var. Bir kavşağa geldikten
sonra, aynı anda –varsayılan ayarlarda- yukarı ve aşağı ok tuşlarına
basarsak, yarışa dahil oluyoruz. Burnout’un diğer
yarış oyunlarından farkını, az önce bahsettiğim atraksiyonlar
oluşturuyor. Bu atraksiyonlar, “Stunt”, “Road Rage” ve “Marked Man” den
oluşuyor. Stunt race de amacımız, bize verilen süre zarfında akrobasi
hareketleri yaparak, istenilen puana ulaşmak. Boruların içinden geçmek,
zıplamak, tabela kırmak, boost basmak, drift gibi atraksiyonlar bize
puan kazandırıyor. Yalnız, oyun hızlı aktığı için, etraftaki rampaları,
tabelaları görmek oldukça zor oluyor.
Road Rage modunda ise, elimizdeki arabanın bir üst modelini almaya
çalışıyoruz. Bu yarışlara katılmak için, elimizdeki arabaya uygun
kavşağı bulmamız gerekiyor. Yarışa katılıp, kazanırsak ödül olarak
elimizdeki arabanın bir üst modeli bize veriliyor.
Son olark Marked Man modu var. Bu mod, yarış mantığı ile çalışıyor; a
noktasından b noktasına gitmek ama bu sefer peşimizde bize
“takedown”(rakibinizi yolda sıkıştırdınız ve ani bir direksiyon kırma
ile duvara yapıştırdınız, bravo takedown yaptınız.) yapmak isteyen “kötü
adamlar” var. Bu araçlar, biz bitiş noktasına ulaşmadan takedown yapmak
için can ve başları ile çalışıyorlar.
Bu modlarda yarışmak için, çeşitli arabala kategorileri var; Stunt,
Speed ve Agression. Stunt arabaları, isminden de belli olacağı gibi,
akrobasi hareketlerini yapmak için kullanılıyor. Speed kategorisine
giren arabalar ise, diğer arabalara göre daha dayansız ama daha
hızlılar. En son olarak da, Agression arabaları geliyor. Bu arabalar,
diğerlerine göre daha yavaş ama daha güçlüler. Özellikle takedown için
ideal araba tipi.
Burnout: Pardise'ı diğer yarış oyunlarından
ayıran en önemli özellik, hız. Arabalarımızla maksimum hıza çıkmak için
boost kullanmalıyız. Boost, bildiğimiz nitro ile aynı mantıkta
çalışıyor. Her araba tipinin kendine has boost kazanma şekli var.
Agression arabaları, rakiplerini takedown yaparak, Stunt arabaları ile
akrobatik hareket yaparak boostunu dolduruyor.
Eh, tamam güzel. Yaklaşık 40’ın üzerinde araba var, gezebileceğimiz sıkı
bir şehir, kısıtlama yok ama ne yazık ki tekli oyuncu bir süre sonra
bayıyor. En sonunda insan ister istemez kendini çoklu oyuncu modunda
buluyor, işte asıl Paradise’ı burada görüyoruz.
ESC’e basıp menülerden çoklu oyuncuyu seçiyoruz ve kendimizi 8 oyuncu
ile –en fazla- deli gibi yarış yaparken buluyoruz.Herhangi bir odaya
katıldığımız zaman, herhangi bir bekleme süresi olmadan direk olarak
çoklu oyuncu seçeneği aktif oluyor. Herkes yarış öncesi serbest takılma
hakkına sahip, buna “Freeburn” deniliyor. Oyunun en zevkli yerlerinden
biri de bu zaten. Bu modda herkes Paradise
şehrinde serbest olarak geziyor, birbirine takedown yapmaya çalışıyor,
çeşitli rekorlar kırmaya çalışıyor(“en uzun süre ters şeritten gitme”,
“en uzun atlayışı yapma” gibi). Oyuncu sayısı dolduğunda ise, yarış
başlıyor.
Oyunun grafiklerinin, konsol versiyonlarına nazaran daha kötü
gözüktüğünü rahatlıkla söyleyebilirim. Ayrıca nedenini anlayamadığım bir
şekilde, hasar modellemeleri de elden geçirilmiş. Hayır, iyileştirmek
için değil, daha da basitleştirmek için. Konsol versiyonlarında harika
gözüken grafikler ve hasar modellemeleri, PC’de hayal kırıklığına
uğrattı beni. Aynı hayal kırıklığını oyunun müziklerinde de yaşadım.
Avril Lavigne'den "Girlfriend" ve Guns 'N Roses'dan "Paradise City"
haricindeki bütün şarkılar ayrı bir rezalet. Olmadı Criterion.
Burnout: Paradise, iyi bir oyun. Her ne kadar
tekli oyuncu seçeneği, bir süre sonra sıksa da, çoklu oyuncu desteği
ile harika bir yere gelebilir.Ne olursa olsun, ne kadar eksikleri de
olursa olsun, Paradise şehri, hız ve
adrenalin severler için vazgeçilmez bir yer... en azından çoklu
oyuncusu.
Yaş
